Soms kom je ergens, in een restaurant, een café, een bar, en denk je... joh, that's the story? Ik ken jullie niet, nog niet, maar 't ziet er goed uit, vriendelijk volk achter de toog maar waar ìs iedereen? Is dat terecht? Ligt het aan mij? Ligt het aan hen? Dan ga je zitten en dan blijkt eerder genoemde leegte zo onterecht dat een shout-out wel móet volgen. Jongens! Allemaal naar Café de Bieb in de Amsterdamse Pijp! Waarom? Nou, het café ruikt bij binnenkomt al een beetje naar boeken, the good way, maar dat kan ook psychisch zijn geweest. Her en der zijn boek-bieb-referenties maar verder is het bovenal een bruine kroeg tweepuntnul, zo één waar het eenvoudig goed is en de barman je welkom heet (en de deur voor je open houdt als je weer weggaat, een ondergewaardeerd gebaar als je het ons vraagt). Zitten doe je aan één van de houten tafels; hoog voorin de zaak, laag bij de open haard, het trapje naar beneden achter in de zaak - overdag de beste plekken voor rustig werken, met huisgemaakte granola of wentelteefjes met banaan en honing on the side. Of 's vanaf het middaguur tot in de avond als het allerlekkerste van de zaak op tafel komt (tussen 12 en 22 uur wordt dezelfde kaart gevoerd - fijn). Ondergetekende at er één van de lekkerste, herstel, dè lekkerste pompoensoep ooit, gevolgd door dito flammkuchen. Maar sla ook het plateau met tacochips, zure room, jalapeños, guacamole en tomatensalsa niet over, noch de taco met gebakken garnalen, lardo en komkommer of de krokante aardappel-kaas balletjes met cornichons en mosterd. Alles zo veel lekkerder dan het gemiddelde kroeg-eten, maar dan wel in het bruine (literaire) umfeld waar we ons zo kiplekker voelen. Café de Bieb, heus. Café de Bieb