Het valt niet te ontkennen... na burgers, pizza en kip willen we nu onvervalst Italiaans lekkers. En nee, geen pizza en pasta (oke, ook pizza en pasta, we willen altijd pizza en pasta) maar die andere Italiaanse keuken van pure, no-fuzz gerechten, een menukaart waar je wijs uit kunt maar waar de combinaties soms nog steeds verrassen en simpelweg verrukkelijk zijn (je wordt er meestal niet dunner van maar soit). Te beginnen met een kleine bruschetta die meteen de toon zet. Waarom begint het altijd (soms) meteen te goed? En burrata (o die burrata... de goddelijke romigheid), carpaccio en vitello tonnato. Malse calamari en coquilles die zacht en fris zijn dankzij een beetje mint. De malste ossenhaas met rodewijnsaus en truffel ooit en voor de zomerse trek kalfsvlees in citroen en tijm, omdat het kan. O, en sla toch ook de pappardelle met eekhoorntjesbrood en truffel niet over, maar je hebt het niet van hier. Di Bruno dus, genoemd naar Bruno, de man die je welkom heet alsof je dagelijks over de vloer komt (met een beetje geluk, maar in principe is-ie er gewoon bij hoor) en die vervolgens het gros van de gerechten aan je tafel bereid met een Italiaanse flair waar je hebberig (nog hebberiger) van wordt. Dus bestel je gewoon die (zoals de Amsterdam Zuid meiskes dat doen) Scroppino ook nog, al was het alleen al omdat Bruno dan nog voor een laatste keer aan je tafel komt. Gaan, naar onze Bruno (wij mogen Bruno zeggen). Di Bruno