Oke. Ik geef het toe: ik houd niet zo van spelletjes. Ik heb er 9 van de 10 keer geen geduld voor. Wel voor het spel 30 Seconds trouwens. Want dat duurt dus 30 seconde per spelletje, zo ongeveer mijn aandachtsspanne per onderwerp. Mocht ik toch een spelletje meespelen (ik vind het wel heel leuk als andere mensen spelletjes spelen, gek genoeg), dan speel ik vals. Niet altijd hoor, heus niet, maar als ik een kans zie... Tsja. Overigens kan ik dan weer niet liegen want niet helpt voor enthousiaste valsspelers - 3 minuten en ik ga lachen, 30 seconden later come ik clean. Afijn. Wat ik dan weer wél echt heel erg leuk vind, is een Escape Room. Een bekend recept inmiddels. Voor wie geen bellen hoort rinkelen: bij een Escape Room is het zo dat je met een clubje mensen opgesloten wordt in een themaruimte. Vervolgens gebeurt er niks. Noppes. Nada. Het idee is dat je binnen een uur (meestal is het een uur) jezelf bevrijdt. En dus moet je op zoek naar aanwijzingen. De ene aanwijzing leidt naar de volgende, enzovoort enzoverder. Tot je buiten staat. Klaar.

Eén van de leukste in Amsterdam is Escape Room Amsterdam (lekker gemakkelijk te onthouden), een initiatief van Kunstgras Events (je kunt er bijvoorbeeld ook lasergamen en Kustgras organiseert allerhande (sportieve) evenementen: u roept, zij draaien). Net buiten het stadshart van Amsterdam, vlakbij Het Rijk van de Keizer (combineren is een prachtplan) kun je gratis parkeren (en een Uber kost je zo'n 10/12 euro vanaf Amsterdam CS). Er zijn vier verschillende kamers - wij deden Vietnamese Victim. Het idee: je bent in Vietnam in een schimmig toeristenzaakje belandt waar achter gesloten deuren praktijken plaatsvinden die het daglicht niet kunnen verdragen. Daar wil je dus uit, uiteraard. Daar sta je dan. Geen clue's, niks, wel een poort waar je - obviously - doorheen moet. Dus. En alles wat ik nu nog op zou kunnen schrijven zou een spoiler alert zijn, en hoewel ik zelf de boel graag mag bedotten, is dat natuurlijk niet het idee. Succes.