Kijk! Het is mijn hoofd. Online. Doet ze anders nooit maar... Ik heb een nieuw haar. En eerlijk gezegd: mijn nieuwe haar is fantastisch. Zit fantastisch. Constant (oke... Meestal constant). Zo. Dat het gezegd is. Mijn nieuwe haar heb ik te danken aan een nieuwe kapper. Nouja, de kapper is niet nieuw maar zijn winkel op de Rozengracht in Amsterdam is dat wel. Max heet-ie en hij is behoort tot de Toni & Guy familie. And Max made me do it, een foto van mijn hoofd mét mijn nieuwe haar posten. Omdat ik er zo blij mee ben (met dat haar dus, voor de goede orde). Op verschillende fronten. Je moet namelijk weten dat ik er een pleurishekel aan heb, aan naar de kapper gaan. Ten eerste omdat het altijd Zo. Vreselijk. Lang. duurt. En waarom? Dat werd nog eens bevestigd door Max & co die, let goed op, in een uur klaar waren met mijn kop. Een uur! Misschien een kwartiertje langer maar dat was het wel. Met wassen en kleuren (ingewikkeld kleuren, daarover zo meer) en knippen en drogen en afrekenen. Alles. Tsja, dan heb je me. Dat heeft er misschien mee te maken dat er op de Rozengracht alleen maar gasten werken. Mannen. Man met zwangere vrouw, man die net een nieuw vriendinnetje op heeft gedaan bij een andere Toni & Guy vestiging en uiteraard ook een man die met een blauwe pruik binnen kwam lopen, bijpassend dansje incluis (want feestje in het verschiet, de Coiffure Awards om precies te zijn, de kappers-Oscars waar Max - geheel terecht - voor genomineerd was). Bovendien lullen deze mannen allemaal niet zoveel. Heerlijk! Weinig afschuwelijker dan een kapper die je zijn of haar liefdesleven gaat vertellen (you don't care) en die altijd (altijdaltijdaltijd) vragen 'of je nog op vakantie gaat' (nobody cares). Afijn, niks van dat al aan de Rozengracht.

Wat wel? Een donders tevreden mannenknikje (je weet wel, zo'n macho, tres hetro (ik denk dat vrouwen en homo's dit knikje niet eens zouden kunnen) kortstondig knikje bestaande uit een nauwelijks waarneembare beweging van de kin en een licht goedkeurend opkrullen van de lippen) na het borstelen van mijn haar. Top. Vervolgens Ramon, de kleurspecialist van het bal die mijn haar gekleurde met een soort van diagonale techniek die ik niet meer na kan vertellen maar die er op neer komt dat je je haar naar links en naar rechts kunt gooien en dat dat er dan van alle kanten fris en fruitig geblondeerd-versus-peachy (inderdaad, 'peachy', met dank aan Ramon) uitziet. Belangrijke aanvulling: zonder dat het van dat aanstellerige haar is. Want dat vinden we niks, ik niet, de mannen niet, niemand niet.

Dan het knippen. Zonder Ramon en de kleur van mijn haar in de schaduw te zetten, was dat toch wel het beste van allemaal. Hele handel er af, niet te flauw, vervolgens in rap tempo geconcentreerd knip en snijwerk door een vakman die weet wat ie doet. Je kunt t er namelijk niet meer aanknippen, zeg maar. Wat ik daar vooral zo goed aan vond (vind) is dat Max & Ramon beter dan ikzelf leken te snappen dat ik wel kan zéggen dat het allemaal 'helemaal' anders mag, maar dan de meeste vrouwen, ik voorop, zichzelf vervolgens een hoedje schrikken en dan toch helemaal niet blij zijn ("ja maar zó anders hoefde het nou ook weer niet..."). En dus werd het wel een hele verandering maar niet én een volledige nieuwe kleur (de verbeterde versie van wat het was zeg maar) én een kort koppie (maar een korter koppie).

Ach, je moet me eigenlijk zelf maar eens goed bekijken. Kun je zien hoe blij ik ben. En de volgende keer (sneller dan anders) ga ik dus weer naar Toni & Guy op de Rozengracht.