Waarom je nooit meer een ‘belevenis’ moet cadeau doen (tenzij het deze is)
We kennen ’m allemaal: de belevenisbon. Zo’n lief bedoeld cadeautje dat in de praktijk voelt als een verplicht nummer. Een workshop kaarsen maken op een dinsdag om 09:15 uur, een museumrondleiding waar je als puber al genoeg traumatische herinneringen hebt opgedaan… Het is geen cadeau, het is huiswerk. Met strik. Het idee, géén spullen maar herinneringen, is prachtig, maar eindigt te vaak in stress en verlopen vouchers. Want wanneer past een opgelegde belevenis ooit écht in een volwassen agenda? Juist.
En dan is er gelukkig de dagje uit cadeaukaart. Geen dwang, geen datum, geen ‘dit moet je leuk vinden’-energie. Wel een heerlijk potje geoormerkt plezier: geld dat alleen aan leuk mag worden uitgegeven. Niet aan wc-papier, niet aan rekeningen, niet aan iets “handigs”. Aan fun. Het fijne? De keuze is gigantisch. Niet drie stoffige musea, maar honderden opties: van dierentuinen tot wellness, van achtbanen tot kleine lokale parels. Een dagje uit zoals jíj ’t wil, gillen of juist zwijgen in de sauna, het mag allemaal. En het mooiste blijft: deze kaart duwt je net subtiel genoeg om eindelijk weer eens samen iets te plannen. Want herinneringen maak je nog altijd het liefst met elkaar, zonder dat iemand iets wordt opgedrongen.