Om bij het dakterras (GAPP) van het hotel (CASA) te komen was de saaie hotellobby en het bijbehorende restaurant (EAST tegenwoordig dus) een doorkruis-must. En dat is tegenwoordig helemaal niet meer zo erg. Sterker nog: je blijft er zowaar plakken. Een vliegtuigterminal is het laatste waar we aan moesten denken toen we binnenkwamen bij EAST. Nee: het werd een strak interieur met lichte kleuren en knappe pasteltintjes. Van dat heerlijk huiskamer-eske. Nog steeds een lobby maar ook en huiskamer. Voorlopend op de conclusie: nieuwsgierig als we waren naar het gerenoveerde restaurant, en kritisch over het voorgaande, werden we blij verrast door het nieuwe (heropende) EAST Amsterdam. Het interieur, de bar (lees: de cocktails) én het lekkere eten. Het klopte. Een tip van de sluier: blijf even lezen want we hebben het beste tot het laatst bewaard.

Eerst de innerlijk mens: energiek was de ‘Gin Basil Smash’, zo’n soepele gin-vriend in een groot glas die er wel in gaat na een dag hard werken. Daarna(ast) een heerlijke zacht gegaarde heilbot met een koffievinaigrette (‘verassend’, zo zei de chef. Mee eens). Bij het hoofdgerecht (vlees) werd een té lekkere chimichurri geserveerd. Categorie ‘om je vingers en bord en tafelgenoot bij af te likken. Tot slot (zoals beloofd: save the best for last): er is een TOETJESTAFEL. Een tafel vol met desserts. Zonder borden (wel op plastic). Als een kind zo blij! Want van tafel eten, wie wil dat nou niet. Er was zoveel dat we vergeten zijn wat er allemaal op de tafel lag, maar alles even lekker. En je kunt ook nog stiekem van al het lekkers een dubbele portie nemen. Gewoon tegen niemand zeggen.