Over Calo des Móro moet je wel nog even het volgende weten: je moet even je best doen om er te komen, en wie kinderen bij zich heeft moet óf heel dapper (en sterk zijn want je moet al je zooi + kroost dragen) óf niet gaan. Het is namelijk op zijn zachtst gezegd nogal een klim. Sommige mensen noemen dat overigens een mooie hike en vinden dat idee alleen al woest aantrekkelijk. Tot die groep mensen behoor ik niet dus richt ik me tot de mensen in mijn bloedgroep: het is een klim. Wel een mooie, dat is waar, en de hele route heb je je eye on the price, dat scheelt aanzienlijk. Parkeren doe je aan de doorgaande weg, dan een stuk over een andere weg waar geen druppel schaduw te bekennen is (wel een platte weg), en dan into the woods. Duidelijk waar je heen moet is het overigens wel. Over het zandpadje, via kronkelende traptreden en smalle doorgangetje, onder een boom door en over een boom heen, omhoog, naar beneden, dan weer omhoog en uiteindelijk weer naar beneden: but it’s fucking worth it.