Ja, ik ben getrouwd met Bartje (leest op schrift toch anders dan praktijk aanvoelt) maar iets wat je niet wil zijn is de insta-husband. En gaat het om de voorvoeging van dat woord insta natuurlijk; een vreselijke jeukterm. Gezien de hoeveelheid foto’s die ik de laatste tijd aan het maken ben van ons Bartje, denk ik toch dat ik er niet onderuit kom dat ik – op zijn minst voor willekeurige derden – overkom als de insta-husband. Echter, een goeie foto laat zich niet regisseren. De setting en bijbehorende compositie is daar ineens (volgens Bartje). Dus dan sta ik ineens met mijn handen vol, zweet op mijn voorhoofd (en in de bilnaad) met in de ene hand Willem (de hond waarover later vast meer) en in de andere hand de kinderwagen (met Baby Vito waarover later eveneens vast meer) een foto te maken van een breed oh zo spontaan lachende Bartje…. In het begin was dat redelijk te doen. Fotootje met je telefoon in een kroeg. Dat kunnen en willen we allemaal best doen. Tegenwoordig loopt ik op z`n Japans met een camera om mijn nek in de rondte te wachten tot Bartje weer eens roept dat dit wel een hele leuke spontane foto kan zijn. Of ik er dan even een stuk of veertig wil maken.