Ahja, de zomer van 2015… De zomer dat we een kilometer of 5500+ aflegden in een o zo charmante (het oog wil immers ook wat) maar desalniettemin ietwat minder comfortabele camper. Dat ging ongeveer zo: ‘Schat, ik wil met Willem (de hond) naar mijn ouders in Spanje’. ‘Oke, maar Willem kan niet vliegen (want te dik).’ ‘Laten we dan met de auto gaan’. ‘Oe, ik zag een te gekke oude Hymer camper, zal ik die huren?’ ‘Is goed schatje’.

Welnu, die te gekke Mercedes Hymer was inderdaad té uit-de-boekjes-charmant en heus helemaal prima. Mocht je naar camping de Lievelinge in Gelderland willen. Niks te zeuren t.o.v. de verhuurder hoor, totally our (oke; my) mistake. En de goedzak van een echtgenoot hoor je nergens over. De Hymer stamde dus uit een jaartal ergens rond mijn geboortejaar waarover ik niet in details zal treden. Harder dan maximaal 90 kilometer per uur kon-ie niet en de ‘airco’ bestond uit een lullig 8 centimeter hoog blowertje dat je op moest winden.

Onze route? Van Amsterdam naar ergens-bij-Enschede waar de Hymer opgehaald moest worden, naar een-camping-ergens-in-de-Ardennen (lees: nog nooit gekampeerd en geen enkele voorbereiding mensen, niksnoppesnada) naar een afgrijselijke B&B van Engelse Onslo en Daisy-stijl types (jeweetwel, die van Hyacinth Bucket (pronounced Bouquet, if you please)), ergens onderweg omdat we niet meer konden, naar midden-zuid-west-Frankrijk waar ik een schattig kasteeltje had ontdekt (fantastisch!), naar Biarritz (fantastisch!), naar San Sebastian (fantastisch!) dwars door midden-Spanje via o.a. Zaragoza (waar het om 8 uur ’s avonds nog 40 graden is – denk nog even aan het tempo, die arme Willem en het ontbreken van de airco) naar Dirks ouders in de buurt van het Spaanse Moraira en terug via in-de-buurt-van-Girona en in-de-buurt-van-Montpellier naar Parijs (altijd een goed idee).

Voor de eerste stop vonden we een camping, lekker old-school (want romantisch, vonden we) opgezocht in de papieren ANWB-gids. 4 sterren had-ie, moest goed zijn. Om een uurtje of 21 reden we het terrein op, werden we reuze vriendelijk geholpen, kregen we een plekje aangewezen. Alleen de plekken met elektriciteit waren vergeven, of we dat erg vonden? Nee joh. Alles in kannen en kruiken. Tot we – stervend van de honger – terug liepen naar de receptie. Waar het restaurant was? Euh. Niet dus. Er was wel een kantine maar die ging om 19 uur dicht, 19.30 als je geluk had. De dichtstbijzijnde supermarkt dan? Tsja, dat was toch wel een uur rijden, 1,5 uur met onze superschattige Hymer. Lang verhaal kort: we hadden nog een halve zak paprikachips die diende als avondmaal en ’s nachts bleek het – verdomme – steen- en steenkoud te zijn. Had ik al verteld dat we nog nooit gekampeerd hadden? Tenminste niet anders dan op een camping waar super-de-luxe tent en faciliteiten allemaal geregeld waren. Een enkel laken hadden we… Dus onder een paar handdoeken hebben we ‘geslapen’ tot we de volgende ochtend met niet zo gierende banden weer weg mochten.

Dat moest anders. En zo geschiedde: de volgende camping had 5 sterren, een heus restaurant voor de avonduren zei de ANWB-gids, lag midden tussen de wijnvelden, en we konden er voor 16 uur zijn. Kat in het bakkie. En dat was ook zo. Het restaurants had een laffe schitzel en een half-rauwe hamburger op de kaart, de wijn van de chateau naast de deur was 25 euro per fles (geen grap, we hebben er uit recalcitrantie meteen drie gekocht. Ze staan nog steeds in de kast) en – gezellig – precies op ‘onze’ avond was het wekelijkse optreden van de kinderen. Aan tafel. Veel kinderen. Weinig tafels. Direct opgevolgd door de bingo. Bofferds.

Na die ervaring werd de booking.com app onze beste vriend en hebben we alleen nog in soms oke, en soms heerlijke hotels geslapen, de camper in de veelal nauwe Franse en Spaanse super steile straatjes geparkeerd. Ook in Parijs. Fuck it. Had ik al verteld dat zijn man de beste chauffeur op aarde is? We mogen nog van geluk spreken dat de camper niet is uit gevallen…

O, en maak je over Willem geen zorgen: bij iedere benzinepomp kochten we zakken vol ijsblokjes waarmee we koude handdoeken voor hem maakten om op te liggen, voor onderweg. En natuurlijk lag onze koning Willem prinsheerlijk in alle comfortabele hotels die na de campings volgden.

 En Route
(voor het gemak laat ik de kampeerervaring maar even voor wat het is, genoeg daarover, door naar de échte tips)

Chateau de Dirac
Remember het schattige kasteeltje? Dat was Chateau de Dirac. Het moment dat alles goed kwam (hoewel we gelukkig vooral gelachen hebben hoor). In het Zuidwesten van Frankrijk, een uur rijden vanaf Bordeaux, doemde net buiten het slaapdorpje Dirac een kasteel op. Naar de kleine voordeur moesten we zoeken maar eenmaal binnen de hoge, met planten overwoekerde muren wandelden we door de droom van Hubert en Isabelle en hun drie bloedjes van dochters. Ze lieten het drukke Parijs en hun goedbetaalde banen daar achter zich en verkasten – precies zo eenvoudig als dat. Alles werd (en wordt nog steeds) eigenhandig verbouwd en ingericht door Isabelle die overduidelijk styliste is. Gelukkig voor ons richtte het koppel ook een gastenverblijf in de naastgelegen voormalige stallen in. In 2015 mochten we komen testen, 2016 was het eerste jaar dat ze gasten aannamen, voorzichtig nog, en sinds de zomer van 2017 is het kasteel voor het eerst echt open. Met stip een van de mooiste adressen ever. Mocht je gaat, laat Hubert vooral een eenvoudige lunch bereiden.

Biarritz
Biarritz is een tikkie surf, een vleugje vergane glorie, een flinke portie oude chique, af en toe een hippie speldenprik en vooral waanzinnig leuk! In Biarritz hangt namelijk dat je-ne-sais-quoi in de lucht. Het nonchalante. Het Franse. Het heerlijke. Volop tips waar te gaan, maar sta vooral Café Commerce niet over, en Saline Ceviche Bar

San Sebastian
Het is maar een half uur van Biarritz de grens over naar het Spaanse San Sebastian. En San Sebastian is zo mogelijk net zo geweldig als Biarritz: beiden Baskenland en toch twee totaal verschillende werelden. Waar Biarritz echt op en top Frans is, geldt datzelfde voor San Sebastian en Spanje: temperament, ruige gebouwen, strakke straten en vooral Heel Veel Waanzinnig Lekker Eten. Het mooie van San Sebastian is dat je eigenlijk geen tips nodig hebt: duik de supersmalle straatjes van het kleine centrum in en het tapas-feest is begonnen.

 

Costa Blanca

Slapen: Caballito de Mar is met stip het allerleukste logeeradres in de omgeving. De Belgische eigenaren hebben aan de rand van een klein dorp, bovenop een heuvel, een kleine oase gecreerd waar het immer volgeboekt is (op tijd boeken is zoals altijd de truck) maar nooit druk. Zoals gezegd: een oase.

Eten & Drinken: La Siesta in Javea
In de categorie ‘alles kwam dus inderdaad goed’. Omdat er strandtenten bestaan als La Siesta in het kleine, heb-je-verder-niet-veel-te-zoeken Javea.

De Spaanse kustplaatsen Begur en Cadaqués zijn beiden niet te missen als je langzaam via de Spaanse zuidkust weer terugzakt naar Nederland. Ze liggen een klein uurtje uit elkaar en de één, Begur, is een rustig, bijna te stil plaatsje uit de vakantieboekjes. Struin naar beneden waar aan de kust Sa Tuna ligt, waar de foto’s op de derde plek in deze post zijn gemaakt. Heerlijkheid. Slapen deden wel bij et Ca Sa Sal Luxury Hotel. Luxury. Bovenop een berg. Met een wagenpark voor de deur waar je U tegen zegt. En ja, daar zetten wij onze knappe, brakke Hymer met liefde tussen.

Cadaqués is iets toeristischer, in a good way. Beeldige witte straatjes om uren doorheen te slenteren. Maar wat je ook doet, slenter vooral ook naar Talla Restaurante; meer dan lekker eten met uitzicht over zee. Een parel. Zoek naar de knalblauwe deur in een laag wit pand en je zit goed (sowieso doet Cadaqués het goed voor je blauw-witte instagramfeed)

 

Lodge de La Fouque in de buurt van Montpelier
Hier raakte manlief het zat. Gewoon, omdat ie t zat was. Wat allerminst aan het waanzinnige (en peperdure oord – we vonden dat we het verdient hadden. Lees: dat vond ik) lag. Te midden van een natuurpark (flamingo’s!), tussen het water en een steenworp van de zee, vind je het luxe-resort waar je eigenlijk een kleine week volledig tot rust zou moeten mogen komen. Liggend op onze bedjes aan het zwembad, alleen gestoord door de kelner die op gezette tijden drankjes en fruit van het huis (‘van het huis’, dat is gemakkelijk natuurlijk wanneer je een half vakantiebudget vraagt voor een kamer). Aangezien alles toch al de spuigaten uit liep, boekten we er ook nog maar een boottochtje bij, met een lokale schipper, worst en wijn uit de streek. Heerlijk. Niet meer over nadenken.

Hermitage Saint Roch in Arc-en-Barrois
Halverwege Frankrijk was het weer tijd voor een tussenstop, wat een geweldig opgeknapt oud monnikenhuis werd. Een belevenis. Mocht je (ook) gaan, blijf dan zeker eten aangezien de man des huizes met zoveel plezier kookt; wie daar geen trek van krijgt, heeft geen gevoel. Of geen maag. Alles enkel en alleen met producten uit de eigen tuin of uit de nabije streek. En er is wijn. Bij iedere gang wijn, met zorg uitgekozen en genieten zul je! Het uitzicht vanuit de kamers en de gezamenlijke ruimte zijn prachtig en ook bij het ontbijt eet je niets dan zelfgemaakte producten.

En natuurlijk stopten we ook nog in Parijs, gewoon met de Hymer voor de deur van het hondvriendelijke Le Pigalle hotel. Fuck it. En het was fantastisch.

Kijk hier de campagne van FBTO, soort van hetzelfde verhaal, andere mensen (meer weten, check de site van FBTO):