Het woord zegt het immers al: snoepgoed. En dat kon beter. Dus ging Johan aan de slag en maakte eigenhandig een nieuwe dropvariant. De Lakrids variant. Natuurlijke ingredienten, langzaam gekookte drop gemaakt met de beste ingredienten in de lekkerste samenstelling. Een dikke hit. 11 jaar later is droppie Johan een rockster in eigen land maar wordt de drop nog steeds op dezelfde ambachtelijke manier gemaakt. Wat heet: zelfs zijn zelfgebouwde machine staat nog in de kleine fabriek in Kopenhagen te draaien. Alle dropballen worden hier met ongekend veel liefde (zelf gezien) door een kleine club (familie bijna) mensen gemaakt. En getest want alleen de beste ballen mogen door. Goedkoop? Nee, maar dat kan ook niet als het écht goed moet zijn. Daar verdienen Johan & co gewoon nog wat bonuspunten voor.

Nog even over die smaken (ik kan hier nog uren door ratelen over mijn nieuwe lievelingssnoep): er zijn veel smaken en je moet even zoeken voor je je favoriet hebt gevonden. Maar dan ben je, trust me, ook om. Ik kan het weten want ik moest van ver komen. De ‘berry’ smaken zijn niet mijn ding (dat vind Johan niet erg) maar deze, die van de pot hiernaast… Man! Ik ren er nu voor na de winkel (want inmiddels, tijdens het tikken van dit stuk, is de pot helemaal op).

Bijna begon ik dit stuk met ‘wil je lekker eten in het centrum van Kopenhagen?’, maar dat zou stom zijn. Natuurlijk wil je dat. Mogen we dan opteren voor een uitgebreide lunch bij Aamanns? Het restaurant van Adam Aamann, chef en eigenaar (superjong is-ie, dat is verder niet belangrijk maar wel een leuk weetje) brengt namelijk een ode aan een van de belangrijkste oud-Deense foodie tradities: smørrebrød. Ofwel rijkelijk belegd roggebrood. In de vergetelheid geraakt zoals dat gebeurt bij eten uit de geschiedboeken maar door Adam weer op-gehipt. Mán wat is dat goed gelukt! Je moet het roggebrood bijna zoeken onder de kunstwerken die de gerechten zijn. Mijn favoriet? De koud gerookte IJslandse zalm met groene aardbeien, salade en tarragon mayonnaise. En de eieren met garnalen, tomaat, bacon en dille mayo. Dat klinkt misschien niet zo bijzonder (of wel natuurlijk) maar wacht maar tot het voor je neus staat. Kunstwerkjes, ik zeg het je. En zo smaken de ‘broodjes’ ook.

Nog maar nét open en nu al vreselijk geliefd onder de jonge Kopenhagense locals: Undici. Klinkt niet echt Deens wel? Klopt. Het is hier Italiaans dat de klok slaat. Van het beste soort. Vinden doe je Undini buiten de toeristische paden in de wijk Christianshavn (yay), aan het water (yay!) en de meer dan smakelijke Italiaanse (pasta)gerechten zijn ook nog eens reuze betaalbaar (YAY! Want Kopenhagen is best aan de prijs).

We stipten hem al even aan… Want we kunnen het niet over restaurant in Kopenhagen hebben en het new and improved Noma onbenoemd laten. Bij dezen (mocht het je nou niks zeggen: Noma, het restaurant van de nuchtere ‘zo gewoon gebleven’ chef René Redzepi werd in 2010, 2011, 2012, 2014 en in 2015 ‘World’s Best Restaurant’. In 2016 stonden ze prompt op de 5e plek, in 2017 gingen ze dicht en in 2018 is Noma dus back in business.

Het interieur werd een frisse boerenschuurstijl wat de kookkunst van Redzepi en team moet onderschrijven: van het Deense platteland en zonder al te veel opsmuk. Voor een voordelig bordje mag je echter naar eerder genoemde Italiaan: de prijzen van Noma zijn allerminst ‘gewoon’ gebleven. Maar hé, dan heb je ook wat.