Ze begonnen in 1984 als maatschappelijk bewust krakersrestaurant met driegangenmenu’s voor slechts twaalf gulden vijftig – pak ’m beet vijf (!) euro – waar een tongue-in-cheek gerecht als zalmforel met kiwi, banaan en mandarijn furore maakte op de kaart, een variatie op het in-burgerlijke gerecht tong Picasso, een jarentachtigklassiekertje dat wat weg heeft van die vreselijke pizza Hawaï. Er kwamen schrijvers, het links journaille, kunstenaars, saloncommunisten die met rivieren rode wijn delibereerden over de toestand in de wereld – poeh; Hemelse Modder was een begrip, een restaurant waar je geweest móest zijn.

Hemelse Modder bestaat nog steeds. En ze hebben nog niks van hun kont-tegen-de-krib-cool verloren. Onlangs werd het pand aan de Oude Waal weer eens verbouwd, tot een aangenaam licht restaurant met simpele houten tafels, jarenzestigstoelen en strakke bureaulampen, designklassiekers die immer tiptop ogen. Op het menu nog altijd veel goede vegetarische gerechten, maar ook vlees en vis, van oudsher gemaakt van zo veel mogelijk biologische ingrediënten.

Bart at er super: een behoorlijk rijke, romige bisque van langoustines met venusschelpen en prei-olie, uitzonderlijk lekkere tartaar van rauwe en gerookte zeebaars met kervelmayonaise, kerstomaatjes, rammenas en rode biet gevolgd door een malse boerderij-eendenbout met gevogelteworstje en gevogeltejus met goed gekruide ingelegde rode kool en aardappelmousseline en op de huid gebakken schelvisfilet – precies goed gaar, niet té – met knapperig zilte zeekraal, kreeftsaus, kervel en rösti. En toen hadden we het signature toetje hemelse modder (een romige chocolademousse die het einde van je slanke taille betekent) moeten nemen, maar wij konden de warme perenbroodpudding met crème Anglaise en boerenjongens niet weerstaan – yum, wat een wereldtoet. De hemelse modder kregen we alsnog, in een potje, voor thuis, als een snoepzak na een geslaagd partijtje. Hoe leuk!

En, op het gevaar af dat dit stukje weer veel te lang wordt, moet ik echt dit nog even kwijt: mijn tafeldame en ik kozen het wijnarrangement, wat ik altijd wat stommig vond, een beetje vino voor dummies. Vind ik nu helemaal niet meer: glaasje van het één, glaasje van het ander, passend bij de gerechten – eigenlijk is het een briljante uitvinding! Ja mensen, soms valt het kwartje laat. Maar, dus: de wijnen die Hemelse Modder schenkt zijn ook bio. Wat denk je? Geen kater. Zelfs niet brak. Helemaal het heertje de volgende dag. Gaan dus, want geen kater + relaxte bediening + goeie sfeer + lekker eten (echt ook voor veggie’s) = een geslaagde hernieuwde kennismaking met Hemelse Modder. Hemelse Modder

Door ons Kalinka