Van sommige gebouwen weet je wel dat ze er zijn, maar als ze weg zijn, of iets anders geworden zijn, dan is het verdomd moeilijk om terug te halen wat er ook alweer zat. Zo ook met het nieuwe - en toch best wel behoorlijk gigantische - Kimpton de Witt Hotel hartje Amsterdam. Voorheen een... Crowne Plaza Hotel. Jawel. Snel meer over het nieuwe - best wel fantastische - hotel maar first things first: het hotelrestaurant. Wyers is de naam. Restaurant Wyers.

Aan het roer van restaurant Wyers staat chef Sammy, born and raised in Brooklyn New York. Side step: dat vind ik dus waanzinnig he, een echt Brooklynner, inclusief rauwe look en onverbloemd New Yorks accent. Aan z'n lippen hingen we. Schaamteloos. Ja, kortzichtig natuurlijk maar dat doet New York nu eenmaal met me. Sue me. De sympathieke Sammy mag zijn keuken en kookkunsten graag aan tafel komen verkopen - doet ie goed. Wat ie ook goed doet, is je meteen vanaf het begin bij je smaakpapillen grijpen. Op tafel al snel, als een soort van amuse, Sammy's interpretatie van zijn Amerikaanse en onze oer-Hollandse wereld: een bitterballen en chicken wings. Op een 2.0 manier: de bitterballen zijn gemaakt van ossenstraat en komen met een huisgemaakte ietwat zoete mosterd. Nom. Al droom ik nu, een week later, nog steeds van Sam's befaamde 'chicken wings' die hij door de jaren heen geperfectioneerd heeft: een te lekkere chicken wing zonder kluiven. Op een stokje. Eveneens met een zoetje maar ook lekker spicy. Heus, gaat dat proeven.

Nog een side step: interessant en vooral heel leuk vinden we de staff. Dat klinkt misschien gek maar waar je in de meeste nieuwe hippe hotels de ene na de andere knappe baardmand of roodgelipstikte dame aan je tafel krijgt, loopt er bij Wyers van alles wat rond. Een studentikoze barman, een poolse sommelier, een oudere Marokkaanse dame in de ochtend aan het ontbijt, een Antilliaanse meneer die de koffie komt brengen, een jonge Hollandse meid die je welkom heet... Iedereen even vriendelijk en bovenal trots op het resultaat van de eerste Kimpton de Witt vestiging in Europa. Afijn: Kudos voor zowel de diversiteit als de vriendelijkheid (wel is het personeel in grote getale ingeroosterd wat soms een beetje ongemakkelijk is en erg Amerikaans voelt. Voor iedere gast zo ongeveer een staff member. Niet onze stijl aangezien het resultaat vaak is dat er juist minder hard gewerkt en minder 'gezien' wordt, al was dat bij Wyers dit keer zeker niet het geval)

Terug naar het eten. En de wijnen. Houd je van Chardonnay, dan staat er een goede vette op het menu, maar de Chenin Blanc stal ons hart. Hoewel bij het eten de Pinot Gris, een van de huiswijnen van Wyers, ook bijzonder goed beviel, vooral met het tweede gerecht, een vis van de dag die goed in de olie zwom en wederom verrukkelijk. Dat is, als we 1 ding, 1 piepklein ding mogen zeggen, het enige dingetje: Sammy kookt af en toe iets te zwaar kookt voor onze Europese begrippen. En al vonden mijn tafelgenoten het wel meevallen, voor mij mocht er wel wat minder olie in de pan. Dat was vooral bij de - verder qua smaak wederom ontzettend lekkere - Chicken Puttanesca het geval. Een Chicken Puttanesca waaraan onze Sammy wederom (dat doet ie bij al zijn gerechten) zijn eigen twist gaf door aal te gebruiken in plaats van ansjovis. Als je daarna echt, écht nog kunt, dan is de dessertlijst goddelijk, vooral de Chocolade Experience, al kun je ook een beignet van Miss Louisa bestellen, de koffie + zoete koek take-out store van het hotel. Kortom? Een aanwinst, dat Wyers. Restaurant Wyers. We'll be back for more Sammy! Wyers