buurtbrasserie Café Cliché van Sidney Schutte is de nieuwe favoriet
buurtbrasserie Café Cliché van Sidney Schutte is de nieuwe favoriet
Café Cliche, onderwerp van gesprek, is namelijk allerminst cliché. Al snappen we de naamkeuze wel: even geen poespas voor de chef die bekend werd door zijn kookkunsten bij Librije's Zusje (**), het sterrenrestaurant dat in het Amsterdamse Waldorf Astoria zit. Eeeeeeven geen opgepoetst gedoe, even geen gesteven tafelkleden, even geen ge-U, even geen regeltjes. Nee, bij Café Cliché is het tijd voor je en jij, een pikketanesie en klassiekers op je bord, Schutte-stijl (net even anders dus en vooral vreselijk lekker), te kiezen vanaf een in plastic gestoken menukaart met plaatjes. Liefde.
Café Cliche in Amsterdam Oost
Café Cliche in Amsterdam Oost
Nu hoor ik je bijna denken… Maar wie kookt er dan nu bij Librije’s Zusje? Nee nee nee, excuus: aan het dagelijkse roer van restaurant Café Cliché staan Dave (David eigenlijk geloof ik, maar hij zei zelf Dave dus wij zeggen ook Dave) en Berber. David Baxter en Berber Vergeest. Vriend en vriendin en beide jarenlang ‘in de leer’ bij de Schutte en zijn vrouw Geralda. Vrienden, rechterhanden, van zulks. De één (Dave) in de open keuken (Dave mag ook graag een moppie meelullen hebben we begrepen), de ander (Berber dus) als gastvrouw (die kan sowieso een lekker moppie lullen). Hebben we dat ook weer uit de wereld. Het is bovendien een mooi ezelsbruggetje naar het volgende: wat.een.leuke.mensen. Mon dieu. Sidney, Geralda, Berber, Dave, hun staf… Een ferme handdruk en een oprechte lach bij binnenkomst, niks dan liefde voor alles wat Café Cliche is en oprechte interesse voor degene aan de andere kant van de handdruk, wij in dit geval. En professioneel, op een manier die we kennen van vroeger en van sterrenzaken, knap vertaald naar café-stijl anno 2018. Nu al smullen, en we zitten nog niet eens.
Dat deden we uiteraard wel, zitten, aan een van de tafels van het café-eske restaurant. Hoewel het echt wel een echt restaurant is hoor, ook wat betreft looks. Al hebben de gesteven kleedjes plaats gemaakt voor blauw-geruite boeren theedoeken (je servet) op houten tafels (de chefs table in een aparte ruimte grenzend aan de open keuken is een marmeren geval). Binnenkomen doe je bij de enorme bar met daarvoor een lekker borrelhoekje, tropical danny stijl. Never gets old. Daar rechts van de chefs table, daarachter nog een fris langwerpig deel. Het grootste restaurantgedeelte is een verlaagde ruimte op links van de bar. Knus. Een lange werkbank in het midden, de tafels daar omheen, een lange bank die de muren bekleed. Een boven is er ook nog: daar een heerlijke bruine leefruimte waar ik maar wat graag mijn volgende fuif zou houden. Gezellig, op een, als je het dan toch echt zo zou willen noemen, clichématige manier. O! En beneden is een speciale hoek ingericht voor het kroost! Hallo lange zondagmiddag.
Het hoogtepunt is natuurlijk het menu. Niet alleen vanwege het eten maar in al zijn vormen: bij Café Cliché krijg je namelijk een menu voor je neus dat op de lachspieren werkt. De kaart zelf komt in een map met plastic instekers. Daarin afbeeldingen van de gerechten, een eeuwenoude en onovertroffen efficiente manier om te laten zien wat voor lekkers je in huis hebt, dus waarom ook niet. Op het menu eten zoals de chefs dat zelf thuis koken: goed en lekker, maar niet te duur of onnodig ingewikkeld en exclusief. Die ‘net als thuis’ gerechten kregen té leuke typisch Amsterdamse namen: de allesbehalve cliché carpaccio heet de Dijenkletser, de galakte ribbetjes heten de Hittepetit en de Gekke Gerrit is een groene curry ceviche. Een gleuvenglijder is een warme hazelnoot chocolade taart (oh my), de lapswans is een salade van babyspinazie en de Truttenschudder is een steak tartaar – ons eerste gerecht van de avond: de tartaar komt in een enorm uitgehold bot dat Sidney en zijn vader zelf ‘maken’: uitkoken, schoonmaken etc. Het duurt een maand om één bot te maken. En dan heb je ook wat.
maar het aller, aller lekkerst vonden we het voorgerecht met pittige tonijn, a.k.a. de Bordeelsluiper. Bij twijfel: doen! Perfectie op een bordje. Mooie borden trouwens ook nog, van licht grijs-blauw dik keramiek.
Blijf overigens vooral nog even ‘hangen’ in de menukaart: achterin zit een pagina waarin de vertaling staat van alle namen. Mocht je elkaar nou even niks meer te vertellen hebben, dan is dit ook altijd nog een leuk spelletje.
Laatste pluspunt: niet alleen is er aan de kleintjes gedacht in de vorm van de speelhoek: ook het menu is top voor het kroost. Geen kipnuggets of patat maar de helft van de porties van de volwassenen. Gezond, lekker, net als thuis. Cliché, precies zoals het hoort.