Aan onze tafel komt een jonge maar lieve, iets onzekere maar bijzonder attente ober die rap begrijpt waar we op zitten te wachten (snelle service en geen poespas) en die, zo zien we bij een andere tafel, ook begrijpt waar een ander op zit te wachten (geduld en een praatje). Knap vinden we dat en een zaak heeft dan meteen een extra punt verdient. En dan moeten we nog gaan eten. Nu zijn de verwachtingen niet laag – je schoudert met een sterrenzaak, onder een en hetzelfde dak nota bene, of niet. Maar we worden nergens teleurgesteld: het eten komt snel op tafel. De frieten (toch altijd het eerste waar we op af duiken, en zeg eens dat jij hetzelfde niet doet) zijn ondanks de fikse berg niet overheersende truffelmayo en parmazaanse kaas nog steeds knapperig. De zwarte risotto met inkvis is een blijvertje: stevig maar geen steen op je maag, romig maar geen pap. Lekker, dat is ie gewoon. 100%. Een beetje extra inktvis had gemogen maar soit, je kunt overal wel over piepen. Dat doen we niet over de taglierini met kokkels en ansjovis (onder andere): die is heerlijk zout en perfect gekookt. De burrata proefden we ook: smullen. Een ietsje karig als je ‘m als enige gerecht neemt, maar met eerder genoemde frietjes, en de goddelijke lemon pie (tropizienne stijl) toe, kan het prima.