Restaurants in Parijs: dit is het lijstje dat je er altijd bij kunt pakken
Op deze site geen gebrek aan Parijs-tips. Zo zijn we. Hier lees je een keur aan de leukste tips voor met (of zonder!) kleintje, hier lees je over onze vaste logeeradressen waar honden welkom zijn (ha!), en dit zijn sowieso onze all time favoriete hotels in Parijs. Heb je dat gecoverd, dan wil je vast nog wat restaurants in Parijs weten? Hebben we!
(en deze adressen staan op onze Parijs wishlist)
Bonjour mon amour. Le Bon Georges is een klassieke Parijse bistro inclusief gezellige tafeltjes, krijtbord met daghap, Fransmannen (Benoît en Loïc) aan het roer. en natuurlijk een uitgebreide wijnkaart. Vooral van die laatste zijn we fan. Enorm en très magnifique. Voor keuzestress hoef je niet bang te zijn want de sommelier zorgt voor de perfecte pairing bij je eten.
45 Rue Saint-Georges
Voor de liefhebbers van de Spaanse keuken: bij Early June Paris moet je wezen. Net buiten het centrum van Parijs, langs het kanaal Saint-Martin (ook mooi meegenomen), zit de hippe tent van onderwerp. Heerlijk eten, althans van wat wij hebben gezien want elke 2 weken verandert de kaart. Een specialiteit en aanrader is de panna cotta (die hebben ze altijd voor je in huis). Het menu gaat gepaard met een uitgebreide wijnkaart, voor ieder wat wils. Early June is leuk, lekker, en eentje om echt niet te missen when in Paris.
Moeten we het hier nog hebben over ‘chic beter best’? Nee toch? Oké, chic en duur en fancy en opgeklopt (en duur) wil heus niet altijd zeggen dat het beter is maar toch… Een avond (of middag) bij restaurant Lapérouse Paris is toch echt wel een beleving. Geen ‘snackje’ hoor. Nee, naar Lapérouse ga je voor een heus uitje en daar plan je je verblijf (als het een kort verblijf is tenminste) dan zo’n beetje omheen (en slaap dan, als je toch bezig bent, bij Hotel Costes of Le Meurice – dan blijf je lekker in de chique boudoir sferen). Vinden doe je het etablissement – dat al 250 jaar op de teller heeft staan – aan de Rive Gauche van Parijs. Een uitje zogezegd. Maar er is nieuws! Lapérouse heeft een gloednieuw zusje: Café Lapérouse. De drempel is net wat lager, het niveau (bijna) net zo goed, het interieur zo mogelijk nog heerlijker dan bij haar grote broer.
Ja nee jaaa maar natuurlijk zijn we niet vies van een beetje een hip adres in Parijs. Maar als we moeten kiezen, dan gaan we in de stad toch voor een klassieke brasserie. Zoals deze klassieker: La Coupole Paris. Een klassieker much: de zaak in de wijk Montparnasse in Parijs opende al in 1927… Das dus tijdens de Roaring Twenties, toen Montparnasse bevolkt werd door artistiekelingen zoals schrijvers en kunstenaars. Die liepen de deur plat van het Art Deco-stijl restaurant en die energie hangt er nog steeds wel een beetje. Ook de gerechten zijn klassiek en de staf is op en top Frans (behalve dat hele arrogante: wij werden meer dan vriendelijk geholpen). De specialiteit hier? Fruits de mer! Doe het, ga je fijn vinden.
Restaurant Django is een populair (en hip) tentje in Parijs op de heuvel richting de Sacre Coeur. Wees gerust; geen toeristen die de stoelen op het terras bekleden – nee, het zijn de rasechte locals die hier heel graag plaatsnemen. Reserveren is een must dus leg die datum meteen vast wanneer je je Thalys ticket boekt.
Bij Django heerst een zalige sfeer en is de keuken enorm dik in orde. Mega tip als je het ons vraagt? De burrata met stoofpeer – die werd zelfs 2 keer besteld (niet verder vertellen). En de wijnen zijn zalig en verfijnd – mocht je er zelf niet uitkomen, laat je dan vooral adviseren. Bij Django eet je verschillende “kleine” gerechten die je deelt, maar dan niet het type 1 hapje en dat is het. Nee nee, gewoon lekkere porties. Nog meer lekkers wil je weten? Probeer zeker ook de zwarte pasta met scampi’s: leeglikken gegarandeerd. Enne: vlakbij van tal van favorieten! Hotel Grand Pigalle zit aan de overkant, Hotel Amour is vlakbij en Bavette is om de hoek
De buurt van Frenchie Pigalle mag inmiddels bekend zijn (Pigalle dus, niet te missen). Je komt er o.a. voor restaurant Django maar vlak zeker ook Frenchie Pigalle niet uit! Het is de chef en zijn gerechten die het hem doen hier. De bekende chef van Frenchie (die voorheen vooral met alle zaken in Rue du Nil ofwel Rue du Frenchie zat) wilde in de wijk Pigalle een casual plek neerzetten. Laagdrempelig, knus, gezellig. Gelukt hoor. Het interieur is fijn en zorgt ervoor dat je meteen wilt neerploffen. Gezellige bankjes, knusse hoekjes. De kaart is een groot feest, vooral de gerookte ricotta is een parel en een foto waard – diepe diverse kleuren die het bord sieren. Het restaurant huist in Hotel Grand Pigalle, ook een aanrader.
Alleen al het interieur en de ambiance van het kleine Gros Bao verdienen een pluim. Fotowaardig sowieso. Het rood-blauwe tentje valt meteen op en trekt je, of je nu tijd hebt of niet, naar binnen. Wat je er eet? Heerlijke hot buns, dumplings, noedels, te lekkere tofu en fantastische kipgerechten.
Bovendien is het een hele goede stop als je een low budget avond voor ogen hebt, of behoefte hebt aan een kort (niet te lang) diner. Buurtje krijgt ook 10 punten.
Niet Coconuts maar Mokonuts. Dit kleine café is vernoemd naar eigenaresse Moko die samen met je man Omar voor je klaar staat om de lekkerste seizoensgebonden gerechten voor je klaar te maken. Reserveren is een must, net als het proberen van de beroemde koekjes. Zorg dus dat je een gaatje overhoudt of neem ze mee om later op te smikkelen.
Mokonuts
Brasserie Rosie brengt naar eigen zeggen de klassieke Franse brasserie terug van weggeweest. ‘La brasserie’, een van de hoofdingrediënten van de Franse cultuur. Rosie brengt de sociale cultuur, keuken en geschiedenis samen in de brasserie. En daarmee een ‘liefdesbrief’, een ode, aan het traditionele Franse dineren. Hoe het was vóórdat de menukaarten in de stad langzaamaan allemaal een opvallend Engels tintje kregen. Dat klinkt zoetsappig, maar wie ballen wil zit dan ook niet aan het goede adres bij Brasserie Rosie. Het is er knap, als in: roze muren, kroonluchters en traditionele keramiek op tafel. We kunnen niet meer wachten tot we weer aan kunnen schuiven.
Dat kon geen misser worden. Logisch als former genie achter Hotel Amour -Loïc Minel- (ga erheen en you’ll know), zijn creativiteit vanuit de hotellerie in de middelste twee letters van de horeca-afkorting stort: Lolo Cave à Manger was het resultaat. Dat moest en zou, ook hier, karmozijnrode tegelwanden, een vermiljoen bar en vurige rode neonlichten betekenen. Noem het een wijnbar of een eetkelder. Lolo doe je vooral voor de experience, want die is er top. Verder vooral heerlijke tapas om te delen, zoals croquetas, een “lolorain” paté of rosbief met za’atar. En alles goed gecombineerd met een glaasje natuurwijn. Want de natuurwijn is immers de reden waarom je een Lolo-tafel reservé’t.
In het hart van de Marché Saint-Germain: bewijs van een uitstekende keuken en de vleugen van bijbestelde gezelligheid. Eenvoudige, maar gewaagde creaties met een zekere ongeremde bistro-esque sfeer. Zo eentje waarvoor je de auto naar Parijs zou pakken. En dan eerst en vooral over cocktails praten (de oeh’s en de aah’s hoor je er all over), wijntjes wegsippen en eten (bijna mét de experts) in een intieme setting. Hoef je alleen zelf nog voor je lievelingsmensen te zorgen, et voila; je perfecte franse avond is gefixt.
Mordu is een bezoekje aan Parijs waard. Het restaurant is toegankelijk. Ook al deed de betekenis van de naam van de tent ons nog wel een beetje twijfelen: ‘gebeten’. Dat is de letterlijke vertaling. Figuurlijk komen we een heel stuk verder: Verslaafd, ofwel een persoon met een sterke eetlust… En óf we ons aangesproken voelen.
We schreven er in 2013, toen we deze site nog niet zo lang live hadden, al over en nog steeds is de buurtbistro tegenover de ingang van Le Marché des Enfants Rouges (tip tip tip!! dit is een overdekt marktplein aan de Rue de Bretagne, onopvallend naast de kaasboer. En ook de plek waar jong en yup Parijs zijn verse boodschappen shopt en waar je aanschuift voor een budgetvriendelijke maal). Bij Café Charlot kun je terecht voor een typisch Frans ontbijt, compleet met een eitje, koffie en verse jus voor zo’n 11 euro. Of voor bagels, hamburgers en friet in een puntzak. En ijs toe van Maison Berthillon, het lekkerste ijs van de stad (volgens Café Charlot).
De afgelopen jaren is het concept Fulgurances een begrip onder Franse foodies geworden. Het begon met een pop-up restaurant waar jonge koks hun kunsten konden vertonen, een culinair tijdschrift, en sinds 2015 is er het eerste echte vaste restaurant (in het 11e arrondissement van Parijs). Een vast adres dus voor Fulgurances: Fulgurances l’Adresse. Maar het pop-up idee bleef: om de zes maanden zal een nieuwe jonge chef-kok zijn of haar plekje opeisen achter het Fulgurances l’Adresse fornuis. En dat is iedere keer weer een feestje. Later kwam daar nog La Bar á Vins bij, waar je terecht kunt voor een glaasje dat met iets lekkers erbij.
Sinds kort is er Fulgurances â l’Entrepôt in het rijtje bij gekomen. In grote lijnen hetzelfde concept als L’Adresse, maar dan heerlijk én informeel dineren. Een combinatie die we toch het allerliefst willen, non?
When in Paris, is een bezoekje aan Passage des Panoramas niet overbodig. Voor Café Stern en Rancines, natuurlijk. En sinds een klein aantal jaartjes ook voor Brasserie Astair. Zoals dat vaak op Parijse manieren gaat: Astair is het goed gelukte project van een drietal Franse know it all’s (op de goede manier). We noemen Jean Valfort, Charles Drouhaut en Jean-François Monfort. Wat je dan krijgt is een prachtig decor (een fantastische bar, plafonds bedekt met een laagje kurk, brass en oranje fauteuils – op de goede manier oranje. De kaart vind je leuk als je een meat lover bent, maar ook een visje valt er te bespeuren en alles wat daartussen en omheen zit. Verder is het vooral gewoon lekker frans.
In juni 2017 huldigde Christophe Adam zijn nieuwe gastronomische plek in de hoofdstad in. En hoe. Na L’Eclaire de Genie lanceerde de van origine banketbakker een nieuwe uitdaging. Dépôt Légal, zoals het restaurant heet, is sindsdien niet meer uit Parijs weg te denken. En terecht. Dépôt Légal combineert zout en zoet, en fijnproevers weten de gerechten van Adam te waarderen. Wij ook. Wat ook te waarderen valt is de ‘ambiance‘. Lichte ruimte, net alsof je in de buitenlucht zit. Maar dan binnen, joh. Liefhebbers van eten zullen de smaak waarderen. De smaak van hetgeen op je bord, maar ook dat wat er om je heen te zien is.
Wie regelmatig met de auto naar Parijs gaat, of gewoon een goed geheugen heeft, kent het grote, armoedige pand in het 18e arrondissement waar jarenlang een verloederde kleding(dump)zaak zat vast en zeker: dat hoekpand met die rode letters, juist. Die rommelzaak is al jaren lang dicht, en in die jaren werd er gewerkt aan een grote New York-style brasserie met vier verdiepingen en een (jaaaa!) dakterras, Brasserie Barbès. Vanaf de eerste minuut dat de deuren open gingen in de volkswijk staan de critici trappelen: te duur, te veel poeha, een te lange rij en, bien sûr, te arrogant. Niets van waar (oké, een rijtje, maar die is zo opgeklaard en over 2 maanden vast helemaal niet meer te bekennen), Brasserie Barbés is met stip een van de fraaiste aanwinsten van de stad.
Vinden we grappig, het was een lang verloren droom om pro-snowboarder te worden, uiteindelijk in de keuken van zijn eigen restaurant beland. In Frankrijk. Samenloop van omstandigheden? Maybe, maar Maison Sota is ondertussen een hartstikke goed gelukte ‘Japanner’ in hartje (hartje!) Parijs. Eerst stond chef Sota Atsumi in de keuken van Clown Bar (= een TIP TIP TIP), waarna hij in 2019 besloot dat het tijd was om de pannen op het vuur te zetten in zijn eigen keuken. Et voila: Maison Sato was born. Maison Sota is een uniek restaurant waar al het moois van culinair Frankrijk en Japan samenkomt op je bord. En iedere keer als we weer aan mogen schuiven bij Maison Sato, staat er weer iets anders op het wisselende menu. En dat alles in een nogal bijzondere ambiance, die ook uit de vingers van Atsumi komt. Denk een voormalige wijnopslag, een uniek stuk hout van 8 meter lang als table d’hôte, alles bedekt met eeuwenoude terracotta tegel.
Weinig zo fijn als een ongedwongen avond in Parijs, in een restaurant dat ogenschijnlijk niet zo bijzonder is en daardoor geen hipsters maar liefhebbers trekt. Zin in? Reserveer dan een tafeltje bij de Frenchie. Het restaurant wordt gerund door de Franse chef die zijn bijnaam, Le Frenchie, van Jamie Oliver kreeg toen hij in Londen de potten en pannen bestierde. Hij deed nog wat ervaring op bij de Gramercy Tavern in New York en opende uiteindelijk zijn eigen toko in thuisstad Parijs. Geen tafel? (reserveren doe je bij voorkeur twee maanden van tevoren) Geen paniek. Steek de straat over naar het onlangs geopende Frenchie Bar a Vins voor een kleinere maar net zo lekkere (bar)hap.
Mocht je je afvragen waar de crème de la crème van Parijs (en die van New York, Londen, Tokyo en de rest van de wereld) gaat eten, in Parijs dus, dan is het antwoord: in restaurant Septime. Hoe ze het voor elkaar krijgen? Net als ieder ander: door gestaag iedere drie weken in te loggen of op te bellen, zeker een halfjaar lang, zo ongeveer de enige manier waarop een avond in het restaurant mogelijk is – de eigenaren doen voor zover bekend niet aan voorkeursbehandelingen. En dat is nou net een van de dingen die een diner bij restaurant Septime Parijs nog begerenswaardiger maakt.
Seafood tapasbar Septime zit maanden van tevoren volgeboekt – niet te doen. Et voila, toen was daar van dezelfde chef een deurtje verder Clamato. Hier worden geen reserveringen geaccepteerd dus wees vroeg of juist heel laat. Wederom je-van-het voor oesters en garnalen, dus voorgenoemde tip is ten zeerste aan te raden.
De eigenaar van deze topper is van oorsprong een slager, maar nu hij ziet hoe mensen om gaan met de wereld, als in het eten van fast food en slechte kwaliteit vlees, wil hij hier verandering in brengen. La Boucherie Grégoire gaat voor een hele andere strategie, een globale benadering met de key woorden: ethisch, ecologisch, gastronomisch en sociaal.
La Boucherie Grégoire is de naam van de slagerij en hier kun je terecht voor het beste kwaliteit vlees. Een duurzame slager die eerlijk is voor de mens, planeet, de boeren en de gasten. En dan ook nog in een juweel van een zaak. In hetzelfde pand vind je Qinsou, het restaurant waar Antonin Bonnet met passie voor eten en drinken – en met de meest verse producten – kookt. Veel beter wordt het niet, twee toppers onder één dak.
Pianoterra, een knappe bistro met een betonnen vloer, geborduurde tafelkleedjes, Thonet-stoelen en vintage foto’s aan de muren, we houden ervan. De chef Rosa Vina Pavorne kookt er Siciliaans. Zo lekker, zo vers, gewoon heel erg goed. Een regelmatig wisselend klein menu, houden we van. Vooral als het allemaal zo lekker is, dan kunnen we al zo moeilijk kiezen. Een goed geoliede octopus salade met cherrytomaatjes, knapperige worteltjes en platte peterselie, of een goddelijke caponato met aubergine en paprika of of of de pasta alla Norma en als dessert een flinke lepel chocolade mouse met olijfolie.
Voor een morning koffie in Parijs met een croissant gaan we naar La Terasse Madame. Van ontbijt tot aan de afternoon tea is het hier altijd goed vertoeven. Leuk na een wandeling in het park, na een cultureel ochtendje bij het Luxemburg Museum, of na een bezoek aan Saint Germain des Prés (you know de wijk met de sjieke winkels, restaurants en de middeleeuwse kerk Église). Een leuk terras met leuke stoelen, tafeltjes, je weet wel die fijne Franse swing, ver weg van de drukte van de stad, onder de bomen, met een liefelijk uitzicht.
Niet echt op de route: je vindt restaurant Cheval d’or Paris namelijk in het 19e arrondisement. Maar wie ooit aangeschoven is in het lichte, serene (qua inrichting dan) no bullshit restaurant waar het beste van Frankrijk en de Aziatische keuken samen komen, wil vast en zeker nooit meer anders. Beloofd. En dat had je niet verwacht toen je naar binnen ging bij de dieprode rode kitsch-gevel in de Chinese wijk in Parijs. Cheval d’Or (‘gouden paard’) serveert verrukkelijke Chinese gerechten in een Frans jasje. Kokkels in een citroengrasbouillon, heerlijke magere carpaccio met yuzu en sojasaus, rokend hete bao-broodjes gevuld met extreem mals varkensvlees, meer varkensvlees geserveerd bovenop noedels plus een eidooier die wacht om te worden doorboord, witte en groene asperges geserveerd over een verdomd goede witte sesamcrème en een troostende vla-bao met crème pâtissière. NOM.
Echt, maar écht heel erg goed en heel erg Frans eten? Zo’n tentje waarvan het lijkt alsof het je persoonlijke ontdekking is (niet verder vertellen)? Faggio Paris is het enige correct antwoord. Het kleine zaakje is op en top Parijs qua ambiance maaaarrrr stiekem een osteria. Italiaans dus. Op het menu verbluffend goede pizza’s en charcuterie. Je bent gek als je niet gaat zeg maar. Oh, en je vindt Faggio ook nog in het 9e, een van de leukste buurten van de stad.
Scandinavian design meets Italian Pizza. Ofwel: restaurant Malro in Parijs. Terwijl we in Parijs door een rustig straatje liepen (op weg naar Merci Concept Store – what else) kwamen we langs een restaurant waar we naar binnen móesten. Alleen al de looks, en de uitstraling van de zaak, zogen ons over de drempel. En dan ga je hè, je bent aan ‘het Barten’ of niet. Wat we vonden? Restaurant Malro in Parijs mag blijven.
Lees meer: Malro Parijs
De eigenaren van Cantina hadden tijd over, een leuk miniscuul pandje op het oog én een goed idee voor een tweede zaak. Dat werd Cantina Paris en restaurant Cantina Paris is 7 dagen per week een keiharde aanrader.
Dit deel van de wijk Belleville waarin de nieuwe Bar Combat staat, werd vroeger Combat genoemd. Een beetje zoals het zuiden van de wijk Pigalle SoPi heet. Die titel is in verloedering geraakt, maar de wijk zelf is daar juist uitgekropen: hier tegenwoordig niks dan de leukste bars van de stad. Zoals Combat. De zaak wordt gerund door twee dames die voorheen bij de Experimental Cocktail Club hoorden, een Franse cocktailklassieker. Goed volk. En dames, inderdaad, maar verwacht geen girly mierzoete meuk! Gelukkig niet. De vrouwen mixen stoere dranken: de Norrebro met whiskey, Pimm’s likeur, kersenlikeur, vlierbessenazijn en grapefruitsap bijvoorbeeld, de Rhydypandy met Ocho tequilla, Drouin pommeau, venkelensap, citroen en ahornsiroop. Mocktails zijn op aanvraag en kosten € 7, de meeste cocktails zijn ronde de € 11/ 12). Wat te snacken is er uiteraard ook: de happen, alles goedkoper dan een tientje, bestaan uit een uitgebreide charcuterie selectie en dito kazen, of artisjokharten gevuld met hazelnoten, kappertjes en kersen. NOM.
foto hierboven via onze lievelings: @Paris_Unfolded
Le Grand Bain, zusje van Au Passage, doet in alles denken aan Au Passage: zelfs de semi-open keuken achter geruit glas en de donkerblauwe schorten zijn hetzelfde. Maar waar Au Passage misschien al wat te bekend (en geliefd) is geworden, is Le Grand Bain ab-so-luut de new and improved versie van het restaurant in Parijs. Het eten – trés Frans natuurlijk – is geweldig. Chef Edward Delling-Williams kookt met bijzondere lokale producten van het seizoen en heeft, zelfs al is dat enorm ‘in’ op het moment (want hij kookt niet omdat het ‘in’ is), een voorliefde voor bijzondere groente. Gezond eten maar met een dot boter. Wat soms ook heel gezond is.
Een vooral-vlees-restaurant in Rue Charlot (op een steenworp van Café Charlot, een enorme aanrader voor de hele dag maar vooral voor het ontbijt – was dit boek nog maar een slagje dikker…) is Carbon. Eerst de knapheid van het restaurant, het oog wil immers ook wat: marmeren tafelbladen, schoon gestoken bakstenen muren, volop planten en gezellige zitjes. Het menu? Vooral vlees van de grill en een rib-eye steak die eigenlijk niet te missen is (hoewel met wel zes tientjes voor twee personen best wat aan de prijs). Ook voor het haantje van de grill en de lamsschouder komen we graag terug. Nagenoeg alle gerechten worden geserveerd met gekruide aardappelen en rode wijnsaus geroosterd met eendenvet – wij vroegen een tweede bakje, niet omdat het niet genoeg was, wel omdat het zó lekker was.
Foto’s van Sophia van den Hoek
Als we gaan, en dat doen we, dan slaan we Le Marais nooit over. Hoe zouden we ook. Een rondje door de vroegere Joodse wijk IS Parijs. Vlak bij Place des Vosges zat al tijden een historische wijnbar. Bruin, een beetje verstopt, rokerig (zonder echte rook maar wel dat gevoel van – je kent het wel). Die historische wijnbar was iets te historisch geworden en werd onlangs omgetoverd tot een moderne bistro voor de hele dag, Vins des Pyrénées. Modern dankzij de gemakken maar met de sfeer die doet denken aan het stijlvolle, tijdloze Parijs van vroeger (en nu). Beneden kun je de hele dag terecht (aanrader voor ontbijt) en boven zit een fijne cocktailar: de 1905.
Wij vroegen een tweede bakje, niet omdat het niet genoeg was, wel omdat het zó lekker was.
Je hebt wellicht al eens van Sauvage gehoord. Terecht ook, want een dikke tip. Wat je misschien nog niet weet, is dat het team van Sauvage vanuit hun kleine wijnbar aan 60 rue du Cherche-Midi de straat over gestoken is. Op naar La Marlotte nummer 55! Hier werd binnen een paar dagen een nieuw decor gecreëerd: zachtgroen aan de buitenkant, witte verf om de oude dakspanten op te frissen en op maat gemaakt multiplexmeubilair om de betegelde ruimte te vullen. Het menu bleef gelukkig weergaloos: eigenaar Leroy Sébastien, bijgestaan door de gebroeders Timothée en Jonathan Schweitzer, kent zijn pappenheimers en schotelt zijn gasten alleen het beste voor, alles altijd herkenbaar aan zijn liefde voor bloemen (en zout, maar daar houden wij ook van). Zachte zalm met bergamot en wortels, kalfs-tartaar met rauwe bloemkool en bieslook, perfecte kalfszwezerik, geroosterde venkel met anijs en zoete klaverbloesems, varkensbuik met groene asperges, ingelegde uien en een pralinekruimel…
Als je Parijs plannen even op stapel staan, dan probeer je natuurlijk een reservering te bemachtigen bij restaurant Septime, het restaurant met de iconische trap (en de cover van mijn boek Little Escapes net over de grens!). Lukt dat niet, die reservering maken (het boek kopen kun je natuurlijk altijd gewoon doen!), zet dan eens het onbekende Gare au Gorille op je lijstje. Dit restaurant werd geopend door een handjevol offspring van Septime. Vinden doe je restaurant Gare au Gorille op slechts een steenworp van de treinsporen die naar en van het Saint-Lazare treinstation leiden. De twee eigenaren die ooit bij Septime stonden streven er niet naar om in de voetsporen van het befaamde restaurant te treden: uit de hiphop die je al van ver toe schalt blijkt al dat ze vooral een goede bistro willen zijn. Lage drempel, altijd goed en altijd gezellig.
Nee nee, je bent niet bij het nieuwe Hoxton Hotel in Parijs aanbeland – wat overigens wel een aanrader is voor een overnachting, en anders in elk geval voor een drankje. Het nieuwe restaurant Le Camondo heeft alleen dezelfde relaxte fauteuils en een soortgelijke heerlijke (hoge!) buiten. Maar verder heeft Le Camondo, dat je vindt op de grens van de 8e en 17e arrondissementen naast Parc Monceau, huizend in een voormalige parkeergarage, niks met het Hoxton te maken. Meteen bij binnenkomst knal je op de grote bar, het centrale en o zo mooie element in de ruimte, net als de grote eettafel die erom schreeuwt aan te schuiven. Perfect voor mooie zomerdagen dankzij die binnentuin, maar ook in de winter zit je fijn tussen het eigentijdse + art-deco interieur.
Als er een land al tijden op onze wensenlijst staat, dan is het Argentinië wel. Dus struinen we plekken af waar we datzelfde gevoel vinden. In Parijs zit het nieuwe restaurant Loco in die categorie. In het 9e arrondissement zit deze pracht van zaak: bakstenen muren, grote ramen en zomers terracotta overal. Het menu draait, hoe kan het ook anders, vooral om vlees. Met af en toe wat groenten en vis. Gegrilde inktvis met bloemkool en abrikozen (bijzonder!), krokante boudin noir, haricots verts en eigeel en een geweldig Iberisch speenvarken met zoete aardappelen, friet en zwarte knoflook puree. Aanrader, when in Paris but longing for Argentina!
Buvette is een all time favorite. Van New York tot aan Parijs, je kunt hier terecht voor je perfecte (hangover) brekkie, maar ook zeker voor een boozy lunch, een glaasje wijn aan de bar of een diner in de avond. Bij Buvette kun je de hele dag terecht dus.
Voor de mensen die niet per se blij worden van een volle kaart en daar eigenlijk alleen maar stress van krijgen, bij Mary Celeste staat er niet heel veel op de kaart, dus hup weg stress. Alles wat er op staat is goed, dus de verkeerde keuze maken is geen optie. Het is een wijnbar die perfect is om te borrelen en waar je perongelijk toch blijft voor een hapje eten.
We negeren even dat we over Frankrijk schrijven, want Louie Louie heeft een hartstikke Italiaanse keuken. Maar deze mag gewoon niet ontbreken; de beste pizza’s in Town haal je hier. Knappe pizza’a, knappe zaak, knappe … genoeg knaps! En ook de wijnen niet vergeten, klinkt als een feestje toch?
Als je niet zo’n fan bent van Laperouse, is Le Piaf wellicht wel iets wat je leuk vindt. Diner met een avondvullend programma gegarandeerd, vooral leuk als met een wat groter gezelschap bent. Eindigen doe je zeker op tafel dansend op zowel Franse chansons als Engelse hits. Sounds good, non? Trek je mooiste glitterpak aan en dan moet het hoe dan ook goed komen. Rond 01:00 gaat het restaurant dicht en kun je verder door beneden in de club, whoop whoop!
Candelaria moet je even goed zoeken, door een eettent/café heen, dan door een secret door en voìla, dan sta je ineens in een knus en donker cocktailbarretje. Perfect om je dag af te sluiten met een intieme date of natuurlijk gewoon gezellig met je vrienden.
Bar Classique is een cocktailbar in een voormalige apotheek in Pigalle. Geopend door Hugo Combe en Benjamin Le Seigneur (van het Hôtel National des Arts et Métiers), de bar is erg retro door de antieke tegels, de lange marmeren toonbank en het schattige terras. De cocktailglazen zijn gevuld met magische mengsels, zoals de slimme en verfrissende Petit Apéritif (Aperol, kokosnoot, kersenstengel, citroen en Kampot-peper). Dit alles gaat gepaard met lekkere kleine gerechten, een gezellige zondagbrunch en een opening om 8.30 uur voor koffie en in de avond een bistrot. Kortom, je kunt er van vroeg tot laat terecht.
Nog zo’n leuk cocktail barretje is Little Red Door. Van buiten zie je een opvallend rode deur in de voor de rest grijze gevel, je stapt er doorheen en je waant even een avond helemaal in de cocktails. Niets te gek, en smaken zullen ze zeker. Leuk voor een Franse Night out, zo’n gevalletje dat je denkt dat je aan het einde van de avond Frans kunt spreken, zo’n avond hebben we allemaal weleens nodig.
