Al moet het eten natuurlijk ook goed zijn. En de sfeer. En de looks (de zaak, en vooral het logo dat op de vloer en in de wijnglazen terug komt, is móói!). En de akoestiek moet kloppen. En de wijnen. En aan het eind van de avond hopen we altijd maar dat we de rest van de week geen droog brood hoeven te eten. Welnu: dat zit allemaal snor bij La Fiorita (voor een voor-, een hoofdgerecht en een fles wijn rekenden we net geen 100,- af. Prima). Maar we willen natuurlijk wél ook heel goed eten. En zo geschiede. De carpaccio is boterzacht en willen we vaak. De burrata… O de burrata. Je plakt m zo op je heupen maar zó goed. En dan die aubergine… Zacht en toch met een niet te missen bite (zoals je dat noemt). Daar kan ik nog heel lang over doorzagen maar feit is dat de menukaart continu wisselt, en het is natuurlijk zonde als het water je in de mond loopt, en je komt van een kouwe kermis thuis. Dat zal overigens niet zijn wat betreft de wijnen: die hebben ze steeds. Neem nou van mij aan, zelfs als je een witte wijn drinker bent (oke, je mag gerust beginnen met de frisse Riesling): bestel de Terre Nere. Een hele lichte rode die zowel fris als zacht is en die je gerust een beetje gekoeld mag drinken. Lekker bij alles. O! Wacht. Stop: kruis je vingers dat de risotto op het menu staat. Vinden we altijd lekker maar meestal wat al te zwaar. Niet in het geval van La Fiorita: hij is luchtig en licht. O! Wacht stop nogmaals: de desserts! De pannacota en al helemaal de chocolademousse en nog het allermeest de brownie. Oke. Ik stop.