Net zoals de rest van de Koe-zaakjes is Tomato klein en daarom ook snel vol: piepkleine tafeltjes tegen de lange blauwe muurbank (géén fluweel dit keer, waarvoor hulde) afgewisseld met hogere tafels. Wat direct opvalt is de grote open keuken, waardoor het zaakje immer bruist van de levendigheid. De verse gele citroenen, de anderhalve liter flessen San Pellegrino en de zelfgemaakte limoncello stralen je tegemoet.

Tomato is dus Italiaans, écht Italiaans, al missen ze wel een cruciale gang op het menu. Een Italiaanse spijslijst bestaat normaal gesproken uit anti pasti, primi en secondi, maar die laatste is hier van het menu geschrapt. Wat een strategische meesterzet blijkt te zijn: het houdt het menu -anti pasti, pizza’s en pasta’s- zo lekker overzichtelijk.

Dat overzichtelijke geldt tevens voor de anti pasti: gewoon 3x vlees en 3x kaas, wat wil een hongerig mens nog meer? Ook de pasta’s zijn uiterst simpel, en daarom juist zo lekker. De pizza’s hebben wij niet kunnen proeven (truffel ravioli always wins), maar gezien de continue inloop van pizza-afhaalmensen, moeten ook deze heerlijk zijn.