Boy. O boy. Wat was dat lekker. En heus, ik heb mijn UITERSTE best gedaan om mee te schrijven, echt, gang na gang na gang na gang na gang na gang. Vraag maar na. Maar het hield niet op. Er kwam geen einde aan. En het was zo lekker. De wijn ook. Bovendien wilden we zowel de sommelier als Chef Jef van restaurant The French Connection aan het eind van de avond achterop onze fietsen binden. Voor thuis. Altijd handig. Al met al een gekleurd begin van een stuk schrijven over een niet zo nieuwe lievelings in hartje Amsterdam: enter The French Connection.

Om bij het begin te beginnen, wat algemene doch interessante informatie: Restaurant The French Connection opende in 2015 aan het Singel, om de hoek van het Koningsplein in het welbekende Odeon-pand. Trap af naar benee en daar is The FC (...)
Vanaf het eerste begin, hoewel verschillende chefs de keuken bestierden, wat het idee de gevestigde orde omver te werpen en Franse klassiekers in een nieuw daglicht te zetten - bekende gerechten opnieuw uitgevonden zónder de unieke kwaliteiten te verliezen. Van dat. Sinds september 2016 staat Chef Jef van den Hout aan het roer. De jonge kok doet hetzelfde, maar dan - uiteraard - in zijn eigen stilo.

Afijn. Gang na gang na gang na gang na gang na gang dus. Wat begon met een glas overheerlijke champagne, al viel die in het niets in vergelijking met de overheerlijke roze variant waar we de avond mee afsloten. Maar dat gaat te snel, eerst nog álles wat daar tussen zat. We gingen voor een gang of 7 maar verloren de tel na 6 (het waren er sowieso meer dan 7, shame on Jef & Co.). Wat high lights: de wijnen. Alsof de sommelier (die zich zeker wel voorgesteld heeft maar wiens naam ik verzaakt heb te noteren, shame on me) wist wat we lekker vinden. Zoals een riesling die qua smaak om over naar huis te schrijven was, maar die meurde naar tankstation. Interesting. Heus. Een Grüner Veltliner van het wijnhuis Kies. Zo lekker door de biodynamisch teelt en de groei van de ranken tussen de struiken. Lieve sommelier, mocht je meelezen: mogen we de complete uitleg nog op schrift? We hingen aan je (volle) lippen met achterstallig huiswerk als resultaat. Wat ik wel heb onthouden, is dat de Picpoul de Pinet in the end mijn lievelings was. Denk ik.

So far wat betreft de wijnen, want laten we de kookkunsten van Jef vooral nog op een met goudblad opgewekte sokkel plaatsen. Een mosterd-achtig ijs met rode biet kwam voorbij, in den beginnen al, en die gooide hoge ogen. Er kwam een runder steak tartare voorbij met crème van oester en zeekraal, een gerecht dat Jef van de kaart probeerde te halen maar welke er, na te veel klaagzang, weer op moest. En terecht. Don't fuck with your steak lovers, Jef. Bij de Pieterman filet met saus van dashi likten we ons bordje leeg. Schaamteloos. Maar voor de huisgemaakte gnocci komen we sowieso terug: zo, zo, zo lekker. Idem voor de ossenstraat met iets van spinaziesaus. Zoiets. Mijn aantekeningen werden onleesbaar. Gang 9 geloof ik. Zo. Zo. Zo. Zo lekker.

Vanaf €40 eet je 4-gangen (maar dan doe je jezelf tekort), maar sluit vooral aan bij de eerste officiele ‘Le Dimanche’ op zondag 3 maart. Vanaf dan zal elke eerste zondag van de maand in het teken staan van de nieuwste gerechtjes van de sympathieke  chef Jef (sorry, blijft leuk). Proeven tegen een gereduceerd tarief. Mocht je ons zoeken... The Frech Connection